P_max – maksymalne ciśnienie wybuchu

Maksymalne ciśnienie wybuchu to podstawowy parametr, który należy wziąć pod uwagę przy zabezpieczeniu instalacji przed wybuchem. W chwili wybuchu ciśnienie w urządzeniu zaczyna przyrastać, aż osiągnie swój maksymalny poziom lub spowoduje jego rozerwanie. Doświadczenie pokazuje, że wartość P_max dla zdecydowanej większości pyłów mieści się w zakresie od 2 do 10 bar. Istnieje jednak wąska grupa pyłów, w przypadku których maksymalne ciśnienie wybuchu może znacznie przekroczyć 10 bar – są to głównie pyły metali.

Wartość parametru P_max określa się doświadczalnie. W tym celu w specjalnym zbiorniku realizuje się serię wybuchów mieszanin pyłu z powietrzem w różnych proporcjach.

K_{st max} – współczynnik wybuchowości

Jest to współczynnik, który charakteryzuje dynamikę wybuchu danego pyłu zawieszonego w powietrzu. Im wyższe K_{st max} tym szybciej dany wybuch osiągnie swoje maksymalne ciśnienie. Jest to jeden z kluczowych parametrów branych pod uwagę przy doborze zabezpieczeń przeciwwybuchowych.

Ważne jest prawidłowe zrozumienie tego parametru. Czas liczony od zainicjowania wybuchu do osiągnięcia maksymalnego ciśnienia wybuchu zawsze jest bardzo krótki i najczęściej trwa znacznie poniżej sekundy. Gdybyśmy zatem porównali wybuch dwóch pyłów o tym samym maksymalnym ciśnieniu wybuchu (np. P_max = 5 bar g) oraz skrajnie różnych współczynnikach wybuchowości (np. K_{st max} = 50 oraz 500 bar∙m/s) to okazało by się, że jedyna różnica jest taka, że jeden rozwinął się do maksymalnego poziomu w czasie jednego mrugnięcia okiem, a drugi w czasie trzech mrugnięć okiem. Te różnice są ogromne dla zabezpieczeń przeciwwybuchowych, ale praktycznie niezauważalne dla człowieka.

Wartość parametru K_{st max} określa się doświadczalnie. W tym celu w specjalnym zbiorniku realizuje się serię wybuchów mieszanin pyłu z powietrzem w różnych proporcjach.

Wskaźnik K_{st max} jest podstawą klasyfikacji palnych pyłów. Podział na klasy wybuchowości przedstawia poniższa tabela.

K_{st max} – Wskaźnik wybuchowości (EN 14034-2+A1:2011)

MEZ – minimalna energia zapłonu

Minimalna energia zapłonu opisuje podatność danej substancji na zapłon w wyniku wystąpienia różnych źródeł zapłonu. Parametr ten jest niezwykle istotny dla procesu oceny ryzyka wybuchu oraz AUDYTU ATEX. Co do zasady im niższa energia zapłonu danej substancji tym wyższe prawdopodobieństwo wybuchu. Wbrew obiegowym opiniom w przemyśle występuje wiele pyłów, które mogą ulec zapłonowi nawet od wyładowania elektrostatycznego.

Poniżej prezentujemy kilka przykładowych wartości minimalnej energii zapłonu dla pyłów. W tym miejscu należy podkreślić, że wartość ta jest zależna od kilku czynników, jak choćby wilgotność materiału czy też średnica jego drobin. Z tego względu najlepszą praktyką pozwalającą określić MEZ dla konkretnego pyłu jest przeprowadzenie jego badań.

DGW – dolna granica wybuchowości

Mieszanina pyłowo-powietrzna jest wybuchowa po osiągnięciu odpowiedniego stężenia. Oznaczenie dolnej granicy DGW następuje po serii testów w komorze sferycznej. W większości przypadków mieści się w granicy 20-60g/m³. W odniesieniu do pyłów nie wyznacza się górnej granicy wybuchowości.

T_5mm – temperatura zapłonu warstwy pyłu 5 mm

Oznacza najniższą temperaturę gorącej powierzchni, w której dochodzi do zapłonu znajdującej się na tej powierzchni warstwy pyłu o określonej grubości. Standardowo normy sugerują wykonywanie oznaczeń dla warstwy pyłu o grubości 5 mm.

T_CL – temperatura zapłonu obłoku pyłu

Parametr ten oznacza najniższą temperaturę gorącej wewnętrznej ścianki pieca, w której dochodzi do zapłonu obłoku pyłu w powietrzu znajdującym się wewnątrz pieca. Do oznaczania minimalnej temperatury zapłonu obłoku pyłu stosuje się piec rurowy znany jako piec Godberta-Greenwalda.